เกมที่นำฉันกลับมา

ฉันไม่ได้มาเพื่อแจ็คพ็อต แต่มาเพราะหลังจากสามครั้งแพ้ติดต่อ—แล้วหยุดนิ่งบนหน้าจอ ฟังเสียงเงียบ ไม่ใช่ทุกการหมุนจะมีเสียง แต่มีหนึ่งครั้งที่ทำ มันคือเวลา 3:17 น. หน้าจอเปล่งแสงทอง—ไม่ใช่จากพิกเซล แต่จากความทรงจำ เม้าส์ตัวเล็กๆ เดินข้าม границของความเหนื่อย และเป็นครั้งแรกในหลายเดือนที่ฉันยิ้ม

มันไม่เคยเกี่ยวกับการชนะ

เขาเรียกว่า “การเล่นแบบเกมฟิเคชั่น” ฉันเรียกว่า “การเชื่อมโยงทางจิตใจ” RNG มิได้โกง—แต่ฉันเคยพยายามควบคุมมัน…จนกระทั่งหยุด ถ้าการชนะไม่ใช่องค์ตอบ? หากองค์ตอบคือความเงียบ? ช่วงเวลาก่อนกด “หมุน” อีกครั้ง?

เม้าส์รู้บางอย่างที่คุณไม่ได้พูด

ยายของฉันเคยพูดว่า: “ความสุขศักดิเมื่อไม่มีใครมองเห็น” ดังนั้นฉันปิดการแจ้งเตือน เริ่มแชร์ภาพหน้าจอ—not เพื่ออวด—that เพื่อบอกว่า: “ฉันก็อยู่ตรงนี้เช่นกัน” คอมเมนต์หนึ่งเปลี่ยนทุกอย่าง: “เหมือนกันเลย! สุนัขของฉันเห่าเมื่อฉันชนะ” เราไม่ได้สร้างชุมชนรอบเงิน เราสร้างมันรอบความเงียบ ชนิดของเวลาหลังเที่ยสอง ชนิดที่ให้อารมณ์เหมือนกาแฟเย็นบนโต๊ะ—เย็น…แต่อุมพอเพียง