Ang Laro Na Bumalik Sa Akin

Hindi ako dumarating para sa jackpots. Dumating ako dahil sa tatlong pagkabigo nang magkakasunod—at huminto akong nakaupo sa screen, nakikinig sa tahimik. Hindi lahat ng spin may tunog. Pero iyo ang isa. Ito ay 3:17 AM. Ang screen ay sumisilaw ng ginto—hindi mula sa pixels, kundi mula sa memory. Isang maliit na chuhabay ay umiikot sa hangganan ng aking pagkapagod, at para sa unang beses sa ilang buwan, umiyak ako.

It Was Never About Winning

Tawag nila ito’y ‘gamification.’ Tawag ko ito’y komunyon. Hindi nagpapakialam ang RNG. Pero ako—hanggang huminto akong subuking kontrolin ito. Ano kung ang panalo ay hindi ang reward? Ano kung ang reward ay tahimik? Ang antas bago mo i-press ang ‘spin’ muli?

Ang Chuhabay Ay Alam Nang Di Mo Sinasabi

Pinali ko: ‘Kagalakan ay banal kapag walang tumitingin.’ Kaya pinatay ko ang notifications. Nagsimula akong magbahagi ng screenshots—hindi para magmataas—kundi para sabihin: ‘Ako rin dito.’ Isang komento ang nagbago lahat: ‘Same here. Ang aso kong mambubukas kapag nanalo.’ Hindi namin binuo ang komunidad paligid sa pera. Pinaroon namin ito paligid sa tahimik. Ang uri na dumating pagkatapos ng hatinggabi. Ang uri na paring damdamin tulad ng kape na natirahan sa table—malamig, pero sapat na mainit.