Hindi ako naniniwala sa tama. Sa aking studio, sa dilim ng kape sa San Francisco, pinapansin ko ang bawat tama bilang isang whispred truth—hindi jackpot. Ang dopamine ay nakuha sa pagkikis, hindi sa random.

Hindi ko binubuo ang mga casino—kundi ang kahimlagan. Sa isang café sa San Francisco, ang bawat panalo ay isang lihim na pattern na nag-uugong nang malalim—hindi pagtatalo, kundi pagkamalay.

Hindi sa tala o luck kundi sa tahimik na pag-iisip—sa mga kapehan ng 2 AM, ang bawat spin ay isang hininga, at ang neon ay hindi panaligs, kundi pagkamalay. Ang bawat tagumpay ay isang emosyonal na alamat.

Hindi ito paglalaro. Ito ay isang malikhaing algorithm na nagbibigay ng kahulugan sa bawat spin—sa tahimik na neon glow ng San Francisco. Ang tagumpay ay nasa pagtitiyaga, hindi sa luck.